Hayat bazı insanlara naz yapma hakkı tanımaz. Onlar istemese bile "güçlü" olmak zorundadır. Çoğu zaman bu bir tercih değil, mecburiyettir. Çünkü düşerlerse tutacak kimse yoktur. Çünkü kırılırlarsa, toplayacak biri yoktur. Bu yüzden ayakta durmaya, gülmeye ve devam etmeye programlanırlar.
Onlar hep "halleder", hep "idare eder", hep "tamam" der.
Ama kimse sormaz: “Gerçekten iyi misin?”
Zamanla bir zırh kuşanırlar. İçten içe yorgun, kırgın ya da bitkin olsalar da kimseye hissettirmezler. Çünkü bilirler: Gösterdikleri her zayıflık, bir başkası için ekstra yük olabilir. İşte bu yüzden, güçlü olmanın en ağır bedelini onlar öder.
Ama ya güçlü olmak istemeyenler?
Bazı insanlar sadece “anlaşılmak” ister. Güçlü olmadan da sevilmek, naz yapabilmek, kendini güvende hissetmek…
Birinin “Yanındayım” demesi yeterlidir. Çünkü güçlü olmak bazen sadece bir refleks, bazen de derin bir yalnızlığın sonucudur.
> "Güç, çoğu zaman kırılmamak için geliştirilen bir savunmadır."
